dinsdag, 27 juli 2010

Nu typ ik het 2de verslagje neer vanuit hetzelfde internetcafe als eergisteren. 't Is nu 17u30 en ik kan dus wat vrijelijker typen. Vandaag, voormiddag tot 14u, zijn we met een 7-tal personen de Hutong-wijk gaan bezoeken. Ik denk dat daar de gewone Chinees leeft. Rondom een historisch bouwwerk strekt zich die wijk uit. Wij zouden het een sloppenwijk noemen; maar China is dan ook (nog) geen ontwikkeld land. Er werden voor elk van ons ligfietsen gehuurd en da's wel een belevenis om prsktisch liggend doorheen die buurt te crossen. Volledig langs enge straatjes doorheen menselijk woongebied manoeuvreren. De aspecten van't alledaagse leven hier van nabij beleven. Ik heb foto's genomen waar het kon, maar heb echt spijt dat ik mijn spiegelreflex-camera thuis heb gelaten. Er zijn zeker 5 personen bij de groep die wel hun spiegelreflex bij hebben en daarmee kan je toch betere opnamen maken. We zijn bij een soort B&B-gezinnetje gaan middageten. Vanwege het 'contact met de plaatselijke bevolking', weetjewel. Steeds typisch en alleen chinese kost krijgen we voorgeschoteld. Er worden dan gerechten op een ronddraaiende glazen plaat in het midden van de vaak ronde tafel geplaatst, terwijl ieder een eigen bord krijgt, een kop of een glas en natuurlijk 2 eetstokjes. Iedereen kan dan naar believen hapjes uit het midden plukken. Maar vanmiddag heb ik niets gegeten; er kon echts niets meer bij. Omdat het ontbijt maandag in het hotel zo te wensen overliet, heb ik vanmorgen om 7u een supermarkt in de buurt opgezocht en heb daar iets gekocht dat leek op een karton vol met zakjes van een soort cornflakes, die er meer als wit meel uitzien. Die heb ik dan op mijn kamer opgegeten; aangelengd met enkele van de kratjes van 250 ml melk die ik vanop dezelfde plek had meegebracht. En die vullen zo goed dat mijn buik nog steeds gespand staat. De heersende temperaturen hier zijn tropisch; zelfs 's nachts. 't Is vandaag (en gisteren ook trouwens) 's morgens tot 's middags vaak mistig. Of dat smog is, dat weet ik niet. Maar het zweet stroomt gewoon langs je rug af. Op de plaatsen die wij hebben bezocht, was steeds airco voorhanden; ook in de minibusjes die vaak ingezet worden om ons te vervoeren. Gisteren, maandag, zijn we vm naar de Lange Muur gereden. Ligt ong. op anderhalf uur rijden van 't hotel verwijderd. Hier moet je echt in megatermen denken. Alles is verder, duurt langer (of korter) enz. Onderaan de aankomstplek een doorgangswegje op de wild begroeide helling met allerhande kraampjes die teren op het toerisme, dan een route naar boven (voor liefhebbers, wandelaars) en een kabelbaan (haast een skilift) die eindigen op een (klim)afstand van een toegangstoren tot de Muur, die gebouwd is op de natuurlijke welving van het landschap. Verbazingwekkend toch als je bedenkt hoeveel bloed, zweet en tranen hiervoor heeft gevloeid. Namiddag hebben we dan zo'n zomerpaleis bezocht. Eigenlijk een soort lustoord voor de keizer van toen en zijn gasten. Een uitgestrekt meer dat zwart zag van de waterfietsen, omgeven door een heuvelachtig landschap, bezaaid met paleizen en allerhande bouwwerken. En 's avonds een ong. 2 uren durende acrobatenshow in een plaatslijk theater 'beleefd'. In Peking wonen 14 miljoen mensen, dus je bent nergens alleen. Vwb. de nachten slaap ik nu alleen op een kamer met 2 bedden van een (Chinees) 4-sterrenhotel. De 1ste nacht (en het niet inbegrepen) ontbijt waren afgrijselijk (kort) maar vanmorgen ben ik wel spontaan kunnen ontwaken. Nu moet ik naar't toilet maar kzou hier nog flink kunnen doorgaan. Morgen uitchecken en klaarmaken om de nachttrein naar Pingyao te nemen.